Samenwerking
Zowel
Vlaanderen als Wallonië hadden rechtse fascistische partijen die in
de jaren dertig waren opgericht, vaak met hun eigen kranten en
paramilitaire organisaties. Allen hadden vóór de oorlog het
Belgische neutraliteitsbeleid gesteund, maar na het begin van de
bezetting begonnen ze actief met de Duitsers samen te werken. Vanwege
hun verschillende ideologische achtergronden verschilden ze vaak met
de nazi's over een verscheidenheid aan ideologische kwesties zoals de
rol van het katholicisme of de status van Vlaanderen. Hoewel de
Duitsers meer vrijheid kregen dan andere politieke groepen,
vertrouwden ze deze organisaties niet volledig en identificeerden ze
zelfs tegen eind 1941 als een potentiële "bedreiging voor de
staatsveiligheid". In 1944 begonnen de Belgische collaborerende
groepen zich steeds meer verlaten te voelen door de Duitse regering.
Toen verzetsaanvallen tegen hen escaleerden, werden collaborerende
partijen gewelddadiger en begonnen ze represailles tegen burgers,
waaronder het bloedbad van Courcelles (Tuerie de Courcelles)
in augustus 1944. Na de oorlog werden 53.000 Belgische burgers
schuldig bevonden aan samenwerking.
Het blijkt dat er niets goeds voor de Belgen uit deze samenwerking is voortgekomen.
ОдговориИзбришиIk denk dat ze goede doelen hadden, m.b.t. hun volk. Sommige belangrijkste Universiteiten in België, die vandaag de dag nog steeds de hoogste instellingen van België zijn, werden door de hulp van de Duitse steun gericht en vervlaamst. Zoals UGent. Maar tot slot moesten deze collaborateurs de menselijke en morele waarden respecteren. Die collaboratie was ontoelaatbaar.
ОдговориИзбриши